شهادت حسین (علیه السلام) در تمام مجامع اسلامى و بلاد مسلمان نشین باتأثر و تأسف شدید رو به رو شد. براى مسلمانها غم انگیزتر از خبر فجیع شهادت یگانه سبط رسول خدا و یادگار آن سرور خبرى نبود. با افشاگرى هاى اسیران کربلا و رفت و آمد مطلعین، عموم مردم از سوء رفتار بنى امیه با خاندان رسول خدا آگاه شدند و موج نفرت و انزجار به زودى همه جا را فرا گرفت حتى در اندرون خانه یزید نیز صداى اعتراض بلند شد. و گروهى از کسانى که براى جنگ با آن حضرت به کربلا رفته بودند تا زنده بودند در ناراحتى وفشار و عذاب روحى بودند. اگر چه در پارهاى از نقاط دور افتاده از مرکز اسلام که تربیت آنها تحت سلطه شدید اموى بود و کنترل اخبار، آنها را از آگاهى به حقایق آنچه در عالم اسلام اتفاق میافتاد، مانع بود در ابتدا آنطور که باید شهادت آن حضرت به گوش افراد نرسید، ولى با تبلیغات و افشاگریهاى اسیران کربلا و رفت و آمد مطلعین، عموم مردم از سوء رفتار بنی امیه با خاندان پیغمبر آگاه شدند و موج نفرت و انزجار به زودى همه جا را فرا گرفت.
دوست و دشمن، عالم و جاهل، زن و مرد، از این واقعه انگشت حیرت به دندان گزیدند و از مهابت این عمل وحشیانه و گستاخى و جسارتشان نسبت به هتک حرمت خدا و رسول تعجب ها نمودند.
امّ سلمه که در بین زنان پیغمبر (ص)، بعد از خدیجه، امّ المؤمنین، نمونة برجسته یک زن مسلمان بود به روایت ابن سعد، وقتى خبر شهادت حسین (علیه السلام) به او رسید (متعجبانه) گفت:
آیا چنین کارى را کردند؟ خداوند خانه ها و قبرهایشان را از آتش پر کند، سپس آنقدر گریه کرد تا بیهوش شد.
حسن بصرى میگفت: اگر کشندگان حسین از قوم من بودند و مرا میان بهشت و جهنم مختار میساختند، آتش جهنم را بر بهشت میگزیدم براى آنکه در بهشت، چشمم بروى پیغمبر (ص) نیفتد و از آن حضرت شرمنده نشوم.
زهرى میگوید: وقتى خبر شهادت حسین (علیه السلام) به ربیع بن خثیم رسید گریه کرد و گفت:
کشتند جوانانى را که اگر رسول خدا (ص) ایشان را میدید دوست میداشت آنها را و با دست خود به آنها غذا میداد و آنها را بر زانوى خود مینشانید.
عبدالله بن زبیر گفت:
«حسین، مردن با کرامت و شرافت را بر زندگى با پستى و ذلت برگزید. خدا حسین را رحمت کند و کشنده او را خوار سازد.
