گناهی که بهتر از حسنه است

حکمت 46 نهج البلاغه

امام علی علیه السّلام (در نکوهش خود بینى) فرموده است:

سیّئه و بدى که تو را اندوهگین سازد (مانند دروغى که بگوئى و پشیمان شوى که چرا گفتى) نزد خدا بهتر است از حسنه و خوبى (مانند نماز خواندن یا روزه گرفتن) که تو را بخود بینى و سرفرازى وادارد (زیرا پشیمانى گناه را برطرف مى ‏نماید و خود بینى در حسنه گناهى است که آن را تباه مى‏ گرداند)

 

امام(علیه السلام) فرمود: کار بدى که تو را ناراحت مى سازد نزد خدا بهتر است از کار نیکى که تو را مغرور مى کند.

 

امام(علیه السلام) در این سخن کوتاه و پرمحتوا به نکته مهمى اشاره مى فرماید که در سیر و سلوک انسان به سوى خدا بسیار تأثیرگذار است. مى فرماید: «کار بدى که تو را ناراحت (و پشیمان) مى سازد نزد خدا بهتر است از کار نیکى که تو را مغرور مى کند»; (سَیِّئَةٌ تَسُوءُکَ خَیْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَة تُعْجِبُکَ).

دلیل آن روشن است، زیرا انسان معصیت کارى که از عمل زشت خود ناراحت مى شود به سوى پشیمانى و توبه و جبران آن گام بر مى دارد حال آنکه آن کس که از کار نیک خود مغرور مى گردد گامى به سوى ریاکارى بر مى دارد. توبه آثار شوم آن معصیت را مى شوید در حالى که غرور عُجب و ریا از کارهاى نیک، انسان را به پرتگاه گناهان کبیره مى کشاند.

در حدیثى از پیغمبر اکرم (ص)  مى خوانیم: «مَنْ رَأى أنَّهُ مُسىءٌ فَهُوَ مُحْسِنٌ; کسى که خود را بدکار مى داند او نیکوکار است».